Fierabend in Tramünn
Ja, so weer dat, as ick noch een Schooljung weer. Dor güngen de Lüüd abends noch in Krog oder hier in Tramünn güngen se na den Lögenbarg, denn Fernsehen, dat geev dat nich. In de Ferne kunn’n se ok vun ’n Lögenbarg ut kieken, denn vör ehr leeg de Trav un in Hinnergrund leeg Meckelnborg, aber amüsieren, dat deen se sick königlich. Ja, se kunnen lustig sien wenn se abends op de Bank vör de Döör sitten deen. Se sülben harrn ja allerhand erleevt, de olen Fruuns un Männer, denn irgendwie wären se ja noch mit inspannt in dat grote , dat dor heet Hochsaison. Irgendwat harr de een un de anner mit na Huus bröcht, wat se erleevt harrn, un dat Vertelln güng los.
Ji fragt nu villicht, wat se wull den Dag so maken dünnen un wat se vörstellten. Ick griep mal eene Gruppe rut. Nu, dor weern toneegst de Toilettenfruuns. Jeden Morgen kunnst du ehr sehn wenn se mit ehren Henkelkorf un den lütten Emmer afgüngen. Bit se na ehre Arbeitsstell kämen, müssen se noch de Bänk afwischen, de an ’n Weg stünnen. Ja, so weer dat damals. Wenn se morgens dörch den Travenstieg güngen, denn deelte sick de Fruunspulk, un een Deel güng na den Strand op disse Siet, un de annern güngen na ’n Priwall.
Abends drepen se sick an de selbe Stell wedder, un düütlich kunn man dat sehn, wer an dissen Dag de meisten Groschens maakt harr. Denn an ’t Gesicht un eene gewisse Handhabung ümmer langs den Rücken strieken un öber beide Backen, dat bedüüdt: hüüt weer een goden Dag. Hüng ja ok veel vun ’t Wedder af un wie goot gelaunt de Kurgäste weern. Eenige weern ja örnlich wat knickerig, denn eenen fasten Satz geev dat nich. Ja, ünner eenen Groschen dörfte dat nich sien. Man müss doch oft wischen, üm an sien Tagessoll rantokommen. Nur sünndags, denn weer dat anners, denn stünnen de Minschen Schlange, un abends lohnte sick dat Tellen. Weer aber doch an manche Daag een suures Brot, aber wat möök de Minsch nich allens.
Wenn se abends nu to Huus weern, denn müss ja erst mal dat Veehtüüch versorgt warrn, denn jeder harr damals noch een poor Swien un Höhner, denn geev dat Abendbrot un denn man schnell rut ut den Gang, den sogenannten Katerstieg, un hen na Otto Timmermann. Un dor stünn een Bank. Wer toerst kööm, de kreeg den besten Platz vör de Döör. Ja, dat güng manchmal so wiet, dat mien Vadder un Mudder sülben keenen Platz afkregen.
De Sommerabende weern schön, lichten Ostwind, warme Luft un in de Kurgartenstraat, de sogenannte Achterreeg, dor blöhten de Linnen, un bi Melkpetersch de Marschall-Neill-Rosen. Autos weern ’ne Seltenheit, un Musik geev dat gratis, denn in „Stadt Kiel“ weer Danz un de Finster stünnen up, un düütlich kunn man dat hören: „Wer hat denn den Käse zum Bahnhof gerollt.“
Ja so weern de Sommerabende, schön un ruhig aber dorto hörte ok dat Brüden, den eenen un den annern so ’n lütt beten optrecken. „Wie rüükt dat hier?“ „Nee, dat rüükt na Möschen.“ „Ach wat,“ sä de annere, „dor hett sick eener mit essigsaurer Tonerde inreven vun wegen de Mücken.“ „Ne,“ sä de annere, „dat is Petroleum för de Flöh.“ Un een anner, de wüß wat vun Franzbranntwien gegen Rheuma, un so güng dat hen un her. Jeder, de vörbi güng, kreeg wat af un achterran. So gegen tein keemen de Männer, de harrn, weil dat Wedder so schön weer, noch op den Lögenbarg stahn un harrn sick de Taschen vull lagen oder bi Albert Krellenbarg seten un noch een „verlötet“, doch nu weern se dor. Eegentlich schull dat nu to Bett gahn, doch de Fruuns löten nich na, weer doch to schön hüüt Abend. So sehn se to mien Vadder: „Otto, vertell doch mal de Geschicht ut Kalkhorst oder vun den Volksdörper Möller sien Hund, oder vun de Flöh up den Nachtpott oder dat Ding vun den Rosenhagener Barg.“ Wenn he vun de een tun Besten geben harr, denn weern se tofreden un af güng dat in de Puch – disse Sommerabend weer doch to schön.
De Abend schull aber noch nich to Enn sien, mien Mudder kreeg noch een Infall üm to baden, un dat weer ja nich so eenfach, denn vun Badeantog wüssen se nix af. Se wüssen sick aber to helpen. Ünnerhemd mit een Sicherheitsnadel ünnen tosamensteeken dä dat ok, un dat kunn losgahn. Doch se söchte noch eene Partnerin, alleen weer dat nix, un eene fünn sick parat. Nu mütt man weeten, damals füll dat Öber vun de Trav flach af un dor wo hüüt de Lögenbarg is, kunn man ohne wiederes baden. An ’t Öber legen een poor Bööt, de harrn de Fischers hochtrocken, dor kunn man sick goot uttrecken. As de Fruuns sick nu uttrocken harrn un se eben in ’t Water weern un de Wind dat Hemd tofaten kreeg un oppusten dä wie so ’n Luftballon, dor füng dat achter de Bööt an to lachen un to hucheln. Ja, ja, de Männer weern de Fruunslüüd nagahn, dit Spillwark wullen se sick nich entgahn laten, un je natter dat Hemd wöör, je interessanter wöör dat, hüüt is ja sowat een Kattenspeel, aber damals.
Doch nu wörrn de Fruuns de Männer gewohr, denn achter de Bööt steeg piel de Rook vun ehre Piepen hoch un dat weer een leichtes uttomaken, dat sick dor welk versteeken deen. Doch wie nu rut ut dat Water, ohne dat de Männer, de achter de Bööt sitten deen, ehr gewohr würden? Dor keem ehr eene düstere Wolk to Hülp. Se schööf sick vör den Mand un in Ogenblick weer dat düstere Nacht. Nu aber rut ut dat Water, de Kleeder ünnern Arm un denn in Hemdslippen bi Hanna Westphal dörch dat Huus. Dat güng damals alles, denn in Tramünn dach keener doran, abends aftoschluten. As se ut den Gang rutkeem, ach du lebe Tiet, ok dat noch, Nachtwächter Ohlert un Richter-Möller güng ehre Runden, denn bi Rahmaker Westphal, hüüt is dor ja dat Griechenrestaurant, dor in den Gang weer een Kasten, un in dissen Kasten weer een Slöttel för de Stickuhr. In dissen Gang güng se rin, un för de Fruuns wee de Weg frie. Wutsch, röber över de Straat, rin in de Döör un weg weer se. Een schöner Sommerdag güng to Enn.
aus: Otto Timmermann erinnert sich …
Unser Travemünde, 2005, Heft 1/322